Bij de start: leidinggevende
bij een uitgeverij
Claudio had het gevoel dat zijn mooiste werkjaren achter hem lagen en dat het van nu af aan eigenlijk alleen maar minder kon worden. Ik snapte dat wel. Bij de uitgeverij waar hij zelf als redacteur was begonnen, had hij als hoofdredacteur de top in zijn vak wel bereikt. En het was ook een beetje zijn leven geworden; naast een fijn gezin en een rijk sociaal leven.
Het werk had hem inhoudelijk altijd heel gelukkig gemaakt en de afdeling had zich onder zijn leiding fantastisch ontwikkeld. En nu met Covid werd het allemaal steeds onaangenamer. De druk op de resultaten was groot en de nieuwe eigenaar ging dus ‘knijpen’; hij kon het niet aanzien.
En het maakte hem bang. Misschien bang om dit goede leven kwijt te raken, maar ik denk eigenlijk vooral omdat hij twijfelde aan wat hij zou zijn zonder deze baan. Want hij voelde dat die hem aan het ontglippen was.
Tijdens ons traject
Door Covid stond de wereld in het algemeen op zijn kop en die van Claudio in het bijzonder. Want in de reorganisatie die was aangekondigd werd de organisatie in elkaar geschoven. Dus waar hij bang voor was gebeurde. En het was natuurlijk ook echt geen fijne tijd om naar iets nieuws te moeten uitkijken.
Dus zat er niets anders op dan ons carrière strategie traject gewoon bij de basis te beginnen. Eerst zichzelf hervinden door te zoeken naar waar hij nou echt goed in was en blij van werd. Dat bleek vooral te zitten in het vertellen van verhalen die mensen echt raken … En van daaruit bouwen aan een nieuw bestaan, wat het ook zou gaan worden. Want dat wisten we toen echt nog geen van beiden.
Wel werd hij op dat moment ‘toevallig’ benaderd om een podcast te gaan maken over een onderwerp dat altijd zijn interesse had gehad: intergenerationeel trauma.
Een thema wat hem raakte, en ondanks de zwaarte van het onderwerp, juist positieve energie gaf. Het lichtpuntje aan het eind van de tunnel misschien, maar zo klein en onzeker nog en zo ver weg op dat moment.
Het paste wel, ook omdat we ondertussen uit alle analyses en gesprekken wel duidelijk hadden waar zijn ‘sweet spot’ zat. Namelijk rondom dat vertellen. Dat zat hem in het bloed, werd door de markt herkend en gaf hem elke keer weer energie. Dus onze lijn was wel duidelijk: vind een nieuw podium wat past … simpel maar niet makkelijk.
Maar voordat hij daarvoor echt open kon staan, was er nog iets anders te doen: afstand nemen van de uitgeverij en zijn verdriet daarover. De zomermaanden waren daarvoor een fantastische setting. Hij nam het ervan en daarna ging eigenlijk alles beter. Op naar een nieuwe fase in zijn schrijverschap.
En toen:
auteur, journalist, columnist en interviewer
Er kwamen andere vragen en opdrachten uit de markt, de podcast werd een boek en hij vond allerlei andere podia om over dit onderwerp te vertellen . En natuurlijk ging dat pad echt niet over rozen en heeft het al met al ongeveer een jaar geduurd voordat hij me schreef: ‘Ik heb mijn plek nu echt gevonden in het schrijven!’.
Dat vond ik een bevrijdend bericht. Maar misschien het mooiste moment uit onze carrièrereis was toch toen ik getuige mocht zijn van de presentatie van zijn boek. Ik had Claudio ondertussen een paar maanden niet gezien en daar straalde hij zoals ik hem nog nooit had gezien. Ik was trots en zelfs een beetje verrast: zo sterk had ik het maar zelden meegemaakt …!
Let op: Dit is een fictieve case, gebaseerd op een mix van ervaringen uit mijn werk met klanten.
