29 september 2021, door Bert Cohen
In de afgelopen maanden hebben Leonore en ik ons privéleven behoorlijk omgegooid. Na 27,5 jaar in hetzelfde huis – waar we vier kinderen hebben grootgebracht en altijd fantastisch hebben gewoond en gewerkt – was het genoeg. Het paste niet meer, de ziel was eruit en we waren allemaal toe aan iets anders. Maar dan?
Sinds onze oudste uitvloog om te gaan studeren waren we al plannetjes aan het smeden. Eerst droomden we van een vakantiehuisje op Schiermonnikoog, maar daar hadden we het geld niet voor over. Toen wilden we ons een tijdje juist niet verder binden en gingen we gewoon vaker (lange) weekendjes samen weg. Maar dat was toch onrustig. Totdat we doorkregen dat het rigoureuzer moest: ons huis verkopen en dan een appartementje in de stad waar we zo van houden… plus ‘iets op een eiland’. En toen wisten we ook ineens waar!
We zijn dus niet over een nacht ijs gegaan om uit te vinden wat we echt wilden. Maar om het vervolgens ook echt te gaan doen… Bij het eerste leuke eilanderhuis wat we vonden waren we gewoon nog niet klaar en dat ging dus aan onze neus voorbij. Daar had ik wel de smoor over in, maar het was ook een opluchting. En zo wisten we nog beter wat en waar het kon zijn, maar ook hoe lastig het was om het ook echt te krijgen. Daarom waren we eigenlijk best blij toen onze makelaar ons aanraadde om pas in het voorjaar met ons eigen huis de markt op te gaan (uitstel van executie, yes!). En schrokken we ons vervolgens wild toen hij zich twee maanden later ineens weer meldde met een paar ‘toch wel zeer geïnteresseerde’ kopers. Want daar kwam het moment van de waarheid: durven we te springen?
Om een lang verhaal kort te maken: vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling. In ons favoriete appartementengebouw wilde een goede vriendin niet alleen wel even opletten wat daar te koop kwam, maar bleek ze daarbij ook toevallig aan haar eigen appartement te denken. En toen we van die verbazing nog maar net bekomen waren kwam er in ons ondertussen favoriete eilanderdorp – na een half jaar radiostilte – een huis te koop wat ongeveer anderhalf keer zo mooi en groot was als dat eerste. De rest is geschiedenis.
Dus schrijf ik dit nu vanuit onze huiskamer op Texel, terwijl Leonore voor haar toneelwerk een paar dagen in ons appartement in Leiden is. Wat een feest; want door corona zaten we ineens ook wel een beetje erg dicht op elkaars lip afgelopen jaar. Maar behalve persoonlijke ruimte geeft deze nieuwe omgeving ook beroepsmatig nieuwe energie en inspiratie. De energie om na 6 jaar weer eens kritisch naar mijn aanpak te kijken en de inspiratie om ooit een boek over mijn werk het licht te laten zien. Al met al ben ik best trots op wat en hoe we dit gedaan hebben en vind ik het altijd leuk om erover te vertellen.
Maar wat is nou de moraal van dit verhaal?
Toen ik laatst met een vriend en toevallig ook collega door de duinen liep zei hij het eigenlijk heel mooi: ‘Dit is toch precies wat we onze klanten voorhouden, of het nou om hun carrière gaat of breder in het leven… als je echt niet (meer) blij bent, zet een stap, kom in beweging, spring!’. En om met Paulo Coelho (De Alchemist) te spreken: ‘Als je iets wilt, spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt’.
Nou geloof ik erg in de vrije wil van het individu: of het nou om mijn kinderen, mijn vrienden of om mijn klanten gaat… zij moeten het allemaal zelf willen en doen! En daarbij is er volgens mij maar één manier waarop je daar als ander individu werkelijk invloed kunt hebben: voorleven. Dus daarom vertel ik het en ben ik er extra trots op. Zonder het te beseffen hebben wij de afgelopen tijd iets gedaan waarin ik enorm geloof. Nou jij!
